Hpforum
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexIndex  PortalPortal  GalerijGalerij  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  ZoekenZoeken  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  

 

 [HP fanfic] Alway by my side

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Tanja_
1ste Jaars
Tanja_


Vrouw Aantal berichten : 137
Leeftijd : 29
Registration date : 21-05-08

[HP fanfic] Alway by my side Empty
BerichtOnderwerp: [HP fanfic] Alway by my side   [HP fanfic] Alway by my side Emptywo 22 okt 2008, 12:06

Oke ik dacht laat ik hem hier ook maar even plaatsen. Ik heb al een beetje een idee hoe het gaat eindigen alleen weet ik nog niet hoe ik op dat einde kom xD snappie? Naja ik ben nu een beetje vast gelopen... Maar ik kom er wel uit hoor. Naja lees en reageer!

Hoofdstuk 1

1 september, mijn eerste jaar. Dat was dé dag. Ik was 11 jaar oud en zat voor een enorme zaal vol tovenaars en heksen. Een paar seconden nadat de sorteerhoed op mijn hoofd werd gezegd, werd er hard Huffelpuf geroepen door de hoed die voor iedereen je komende 7 jaar op zweinstein zou bepalen. De tafel waar ooit mijn vader en moeder hadden gezeten begon te juichen en te klappen.
Nu precies 7 jaar later staar ik naar het plafond om mijn jongste zusje over ongeveer 12 uur naar datzelfde krukje en diezelfde sorteerhoed te zien lopen.
“Tessa!”, roept mijn moeder, een nogal kleine en zorgzame vrouw van ongeveer 45, vanaf beneden. Dat was voor mij het signaal voor een nieuw, en voor mij mijn laatste, schooljaar op zweinstein te gemoed te gaan. Ik keek nog even snel mijn kamer rond, pakte mijn hutkoffer en sleepte die van de trap af. Beneden stonden mijn moeder, vader, zusje en broertje ongeduldig te wachten. Alex, mijn broertje, was 13 jaar oud en zat bij Huffelpuf net zoals ik. Hij was ongelooflijk geobsedeerd door Zwerkbal en alles wat maar te maken had met bezems. Laila, mijn zusje, was 11 jaar oud en ik wist wel bijna zeker dat in welke afdeling ze ook geplaatst zou worden, dat ze zich er thuis in zou voelen en veel vrienden zou maken. Ze leek een heel lief en verlegen meisje, maar ze wist zeker hoe ze van zich af moest bijten en met wie ze wel en met wie ze niet moest omgaan. Mijn vader en moeder, allebei rond de 45, waren allebei volbloed heks en tovenaar – tenminste zolang mijn opa zich kon herinneren – en hadden beide in Huffelpuf gezeten. Mijn vader was schouwer bij het Ministerie van Toverkunsten en mijn moeder was zuster bij het St. Holisto. Ik, mijn broertje en mijn zusje gaven onze vader en moeder een hand en het volgende moment stonden we recht tegenover de muur die ons scheidde van perron 9 ¾. Toen ik er eenmaal door heen was, iets waar ik nooit aan wende, maakte mijn hart een sprongetje toen ik Carlo Kannewasser bij zijn ouders, zo’n 10 meter voor mij, stond. Hij merkte mij op en zwaaide naar mij. Ik zwaaide verlegen terug. Carlo merkte niks en wendde zich weer toch zijn ouders. Al sinds de 1e keer dat ik hem had gezien was ik hopeloos verliefd op hem geweest. Ik liet het alleen nooit merken. En was de relatie die ik met hem had niet wat ik me er vanaf het eerste moment van had voor gesteld. Hij en ik waren beste vrienden. Twee handen op een buik. Al wilde ik soms stiekem dat het meer was.
“Aarde aan Tessa”, grapte Alex terwijl hij met zijn hand voor mijn ogen zwaaide. Ik kwam weer terug op het perron van die droom die ik al jaren had maar nooit zou uit komen. Ik keek op mijn horloge en zag dat het al bijna 11 uur was. Ik omhelsde mijn ouders en rende samen met mijn broertje en zusje naar de trein. Net toen ik het fluitje hoorde, sprong Carlo in de trein.
“Zullen we een coupé zoeken?” vroeg hij en hij liep alvast vooruit en ik liep braaf achter hem aan. “Tessa! Tessa! TESSA!”, riep een bekende stem. Ik keek om me heen zoekend naar de persoon die mij had geroepen. Toen ik in de coupé naast mij keek zag ik Brooke zitten. Ik schoof de deur open en omhelsde mijn vriendin en ging naast Carlo zitten. “Jeetje wat ben je bruin geworden!” zei ik. Brooke kreeg een grote grijns op haar gezicht en begon uitgebreid te vertellen over haar vakantie op Hawaï.
“En wat voor jongens ik daar heb gezien! Het was nog moeilijk om te kiezen!” zei Brooke. Dit was echt typisch iets voor haar, ze kon elke jongen die ze maar wilde krijgen, een echte jongens freak. Ze had lang, vol, golvend blond haar, prachtige blauwe ogen en een geweldig figuur. We konden met z’n drieën uren praten over wat dan ook en waren echt een onafscheidelijk groepje. Maar zouden we dat altijd blijven?

Hoofdstuk 2

Zodra we op zweinstein waren aangekomen en Perkamentus klaar was met zijn speech, kon ik eindelijk mijn maag vullen. Brooke propte zichzelf vol met salades en alles wat maar vetarm en lekker was. Carlo at alles wat hij er ook maar interessant uit zag.
Toen we eindelijk in de leerlingenkamer van Huffelpuf waren en de eerste jaars drukte voorbij was begonnen we te smoezen over wat we dit jaar om klokslag 12 uur zouden doen. Elk jaar gingen we iets doen om 12 uur ’s nachts om het nieuwe schooljaar te vieren. “Ik had lopen denken…” zei Carlo “Wat dachten jullie ervan om het meer onveilig te maken?”. “Wat een stoer idee!” riepen Brooke en ik ietsjes te hard in koor. Roland, een ongelooflijke klier die altijd de braverik speelde en iedereen verraadde aan leraren als ze een verboden uitstapje hadden gepland, keek verdacht in onze richting. Hij was een jaar jonger dan ons, wist al jaren van onze ‘nieuwjaars uitstapjes’ en had duizend keer liever in Zwadderich gezeten dan in Huffelpuf. Toen hij zich weer tot zijn boek richtte, stippelde wij alles tot in de kleinste details uit en spraken af om elkaar om kwart voor 12 beneden in de leerlingen kamer te ontmoeten. Brooke, Carlo en ik liepen rond 10 naar boven. “Kwart voor 12 geen minuut later en geen minuut eerder!” fluisterde Carlo. “Ayay Captain” fluisterde ik terug “Trusten”. “Trusten” hoorde ik zachtjes.
Ik plofte op mijn bed en zocht mijn paars met blauwe pyjama en mijn groene bikini en trok die aan. “Ik heb echt zo veel zin in vanavond.” zei Brooke. “Ja, dit is echt het stoerste wat we ooit hebben gedaan…” zei ik. Brooke haar mond ging open om antwoord te geven maar Katy Anderson en Rose Maarden kwamen binnen. Ik vond het maar 2 rare meiden. Het ene moment waren ze echt de beste vrienden en het andere moment stookten ze iedereen op om elkaar zo zwart mogelijk te maken.
“Ik ga slapen. Ik ben echt moe. Trusten”, zei Brooke. “Ja ik ook, trusten.”, zei ik. Ik sloot mijn ogen en een paar minuten later, viel ik in slaap.
“Tessa!” riep een stem. Ik deed mijn ogen open en stond in een kamer met niets meer dan alleen een bank erin. Ik keek om me heen en zag Carlo op de bank zitten. Hij klopte met zijn hand op de bank, als teken dat ik moest gaan zitten. Ik liep langzaam naar de bank toe en ging zitten. “Ik wist niet hoe ik het moest zeggen, dus zeg ik het maar gewoon zoals het is.” zei Carlo. “Ik ben stapelverliefd op je en niets of niemand die dat ooit zou kunnen veranderen.”. Zijn gezicht kwam dichterbij die van mij en ik bewoog mijn gezicht naar die van hem toe. “Tessa” klonk een stem ver weg. Ik negeerde het en net toen ik Carlo wilde kussen werd ik door elkaar geschud. “Tessa” zei Brooke. “Schiet op, het is al bijna kwart voor 12.” Ik opende mijn ogen en keerde terug naar de o zo harde werkelijkheid. Die droom was hoe ik al 7 jaar lang wilde dat mijn leven zou zijn. Ik trok snel mijn spijkerbroek, shirt en vest aan en Brooke en ik slopen samen naar beneden. Carlo was er al dus we konden meteen weg. Hij had een shirt aan wat om zijn armen ietsjes strak zat zodat je zijn spieren extra goed kon zien. We slopen door het kasteel heen. Toen we eenmaal buiten waren durfde ik weer te ademen. We renden snel naar het meer en bleven af en toe even achter ons kijken.
Eenmaal bij het meer trok Carlo heel soepel zijn shirt en broek uit en rende snel in zijn zwembroek het water in. “Kom op dames niet zo schijterig he!”riep hij. Ik was de eerste die een poging waagde en voelde met mijn grote teen hoe koud het water was. Er schoot een rilling door mijn hele lijf en ik deed een stap terug. “Ah kom nou, ik dacht dat jij zo’n bikkel was Tessa?” zei Carlo. “Niet als het zo koud is!” kaatste ik terug. “Oke, oke dan gaan we wel terug” zei hij. Ik voelde dat er iets niet klopte maar hij kwam toch het water uit. Zodra hij naast mij stond sloeg hij zijn armen om mijn middel tilde me op en dook samen met mij in het water. Ik wilde gillen, maar uit angst dat we gesnapt zouden worden deed ik dat toch maar niet. “Carlo Kannewasser, jij vervelend kind!” riep ik naar hem. Er kwam een enorme grijns op zijn gezicht en hij zwom snel verder het meer in. Ik wilde achter hem aan komen maar mijn lichaam wilde niet reageren. “He jongens, ik ga hoor, het is veel te koud en ik ben moe. Kunnen we morgen niet gewoon, weer het verboden bos in sluipen zoals vorig jaar?” riep Brooke naar ons. “Best Tessa en ik blijven wel, he Tessa?” zei Carlo. Brooke liep weer richting het kasteel en Carlo en ik bleven over. “Nou Tessa blijf je daar nou nog of kom je?” riep hij naar mij. Ik kon nog steeds niet antwoorden en Carlo zag dat er wat mis was, dus hij zwemde naar mij toe. “Jezus je rilt als een gek kom dan gaan we terug.”zei hij “L-l-lukt n-niet” kon ik uitbrengen. Hij sloeg mijn armen om zijn nek en zwom ons terug naar de kant. Hij sloeg de 2 handdoeken om mij heen en legde zijn gespierde arm op mijn rug en kuste me op mijn voorhoofd. Ik kreeg het gelijk stukken warmer en stopte met rillen en legde mijn hoofd op zijn schouder.
“Ah, wat zitten ze daar lief samen.” zei een ijzige stem. “Al zouden ze moeten weten dat het ten strengste verboden is om ’s nachts door de gangen te sluipen laat staan in het meer zwemmen.”. We draaiden ons om en keken op tegen het gestalte van niemand minder dan Severus Sneep.

Hoofdstuk 3

“Nou blijven jullie daar zo zitten of hoe zit dat? Kleed je aan!” riep Sneep woedend. We trokken snel onze shirts en broeken aan. “Meekomen”, zei hij. Wij liepen achter hem aan, richting het kasteel. Dat hij ons betrapte was nog wel het minste waar ik me om druk maakte. Dat hij mijn mooie moment met Carlo had onderbroken, dát vond ik duizend keer erger dan dat strafwerk dat we waarschijnlijk zouden krijgen. Hij bracht ons naar zijn kantoortje waar niemand minder dan Roland op een stoel tegenover het bureau zat. Ik keek naar Carlo die wel leek te ontploffen toen hij hem zag zitten. “Wat een verassing” mompelde hij. “Meneer Stekelhuis, wilt u professor Banning even halen?”, vroeg Sneep op z’n vriendelijkst aan Roland. Die deed braaf wat hem werd gevraagd.
“Waar halen jullie het lef vandaan? 7e jaars en dan ook nog klassenoudsten, jullie zouden beter moeten weten.”, zei Sneep verrassend kalm. “En waar is die andere? Mevrouw Brooke Parvel?”. Ik had mezelf voorgenomen om mijn mond te houden maar straks denkt hij nog dat Brooke er iets mee te maken had, wat ze eigelijk ook deed. “Die wilde niet mee… Iets met maagpijn ofzo”, zei ik en Carlo keek me dankbaar aan.
Net op dat moment kwam Roland terug met Professor Banning met een ochtendjas aan. De kleine oude man zag er vermoeid uit. “Bedankt Professor Sneep” zei hij “Ik neem het vanaf hier wel over.” Hij liep het kantoor uit en wij volgden hem naar zijn lokaal. “Ik ken jullie lang genoeg om te weten dat jullie duizende smoezen hebben en ik ken jullie ook goed genoeg dat jullie dit na een goed portie strafwerk niet meer doen.”zei hij. “Ik wil vrijdag een opstel over meermensen, hun gewoonten enzovoort op mijn bureau zien.” Carlo keek verbaasd op. “Is dat alles???”, vroeg hij. “Op de voorwaarde…” zei Banning… “Daar komt het hoor” mompelde Carlo en ik schoot in de lach. Banning keek ons waarschuwend aan, “Op de voorwaarde dat jullie beloven dat jullie nooit meer ’s nachts in het meer gaan zwemmen. Weten jullie niet dat de meermensen die daar leven ’s nachts verschrikkelijk gevaarlijk zijn?” maakte hij zijn zin af. “Oke, we beloven het.” zeiden Carlo en ik zachtjes. “En ga nu maar slapen” zei hij.
Carlo en ik verlieten het lokaal en liepen richting de leerlingenkamer. “Wij zijn echt zulke gelukhebbers! Dit is echt al de zoveelste keer dat hij ons er met stafwerk vanaf laat komen.” zei Carlo met een enorme grijns op zijn gezicht. “Ik zei toch dat hij me leuk vond? Hij is smoorverliefd op mij, als ik was weg gegaan inplaats van Brooke had je nu wel je koffers weer in kunnen pakken” zei ik lachend. “Tuurlijk, jij en jouw natuurlijke charmes, alleen weet ik niet of je het nou als een compliment moet zien dat Banning daar ook voor valt.”zei Carlo. “Jij, jij, jij” zei ik en hij keek me aan en zei: “ Ja ik wat??”. “Oh ren maar snel Kannewasser als ik je eenmaal heb dan leef jij niet lang meer” riep ik en Carlo begon hard te rennen. Tot de ingang van de leerlingen kamer rende ik achter hem aan. Totdat hij stil stond voor de ingang. “Shit, weet jij het wachtwoord nog?” zei Carlo. “Ik dacht dat klassenoudsten dat altijd moesten weten???” riep ik uit. “Ja nou ehm… Dit jaar moest ik het niet weten” zei Carlo. Ik schoot in de lach. Niemand kon lang boos op hem blijven en zeker ik niet. Onze ruzies sloegen nooit ergens op en 10 minuten daarna hadden we het allang weer goed gemaakt. We gingen op de grond zitten en probeerden zo hard als we konden ons het wachtwoord te herinneren. “Agh waar is Brooke als je d’r nodig heb” riep ik uit. “Zoetstokeenhoorn” riep Carlo uit. En de ingang ging open. “Goddank ik dacht al dat ik hier de hele nacht moest gaan zitten.” zei ik. We liepen naar binnen en plofte op de bank neer. “Zouden onze roosters er al hangen?” vroeg Carlo en hij stond op. “Hé we hebben vet veel lessen samen” riep hij blij uit. “Oke” zei ik droogjes, maar diep van binnen vierde ik een feestje. Hij ging weer naast mij op de bank zitten en we staarden samen naar het haardvuur. Millimeter voor millimeter schoof ik dichter naar hem toe. Ik gaapte, legde mijn hoofd voorzichtig tegen zijn arm en sloot mijn ogen.
Het moment dat ik ze weer open deed, liep ik de trap op. Of nee ik werd gedragen. “Hey je bent wakker” fluisterde Carlo zacht. Hij zette me weer neer en samen liepen we de trap op. Toen ik voor de deur van de meisjesslaapzalen stond draaide ik me om. “Carlo?” zei ik. “Ja?”. Even wilde ik hem vertellen wat ik hem al 7 jaar wilde vertellen. “Niks laat maar, Weltrusten.”. “Weltrusten.”
Ik sloop voorzichtig de slaapzaal binnen en zag dat Brooke, Katy en Rose al sliepen. Stilletjes trok ik mijn pyjama weer aan en sloot mijn ogen. Alleen kon ik moeilijk in slaap komen. Ik bleef maar denken aan het moment dat hij mij de kant op droeg en die handdoeken en zijn arm om me heen sloeg. Hoe hij keek toen ik niet reageerde… STOP! Dit kon zo niet langer. Hoe langer het duurde hoe verliefder ik werd. Ik moest het Carlo gewoon vertellen. Of in iedergeval Brooke. Maar hoe? Met die gedachte viel ik in slaap. Op weg naar een nieuwe droom vol Carlo.


Laatst aangepast door Tanja_ op di 23 dec 2008, 21:43; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.truepopstar.come2me.nl
Tanja_
1ste Jaars
Tanja_


Vrouw Aantal berichten : 137
Leeftijd : 29
Registration date : 21-05-08

[HP fanfic] Alway by my side Empty
BerichtOnderwerp: Re: [HP fanfic] Alway by my side   [HP fanfic] Alway by my side Emptywo 22 okt 2008, 12:09

Sorry voor de dubbelpost ik had het maximale aantal tekens bereikt xD Oke hier hoofdstuk 4 en 5

Hoofdstuk 4

De eerste schooldag verliep zoals hij al 7 jaar lang verliep. De leraren wisten altijd verschrikkelijk veel huiswerk op te geven de 1e dag. “Ik vraag me af of ze dat een verplicht iets is als je solliciteert voor een baan hier…”, had Carlo in ons 5e jaar gezegd. Helaas had Professor Anderling dat gehoord en hem strafwerk gegeven. Toen we klaar waren met onze laatste les – een blok uur geschiedenis van de toverkunst – gingen Carlo en ik samen naar de leerlingenkamer. Roland was daar ook en dat was precies wat we hadden gehoopt. Tijdens dat lange blok uur hadden we een heel plan bedacht hoe we hem konden terug pakken. We gingen samen op de bank zitten. “Echt ongelooflijk dat Banning ons een maand lang laat nablijven” riep ik uit. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Roland een grote glimlach op zijn gezicht kreeg. “Ja, maar nou hebben we die meermensen nog steeds niet gezien.” fluisterde Carlo, hij praatte zacht maar ook net hard genoeg zodag Roland het zou horen. “Zullen we vanavond gaan?” fluisterde hij. “Stt zachtjes straks hoort hij je!”, zei ik. Ik keek om, om te kijken of hij zat te luisteren maar hij deed net of zijn huiswerk ineens héél interessant was. “Nee dat verwachten ze,”, zei ik ”we kunnen beter vrijdag gaan. Dan kunnen we zaterdag tenminste nog uitslapen. En zien ze niet dat we ’s nachts eruit zijn geweest.”. “Ja goed idee” fluisterde Carlo. “Zelfde plek zelfde tijd.”. “Oke zullen we maar beginnen aan ons huiswerk voor Geschiedenis van de Toverkunst?” zei ik. En we begonnen samen te schrijven. Nog geen minuut later loopt Roland naar de slaapzalen. Zodra ik hoorde dat hij de deur dicht had gedaan schoot ik in de lach. “Volgens mij geloofde hij het echt!” zei ik tussen het lachen door. “Ja maar jij bent ook een geboren actrice” zei hij met een verlegen glimlachje. “Hallo raar buitenaards - , of wat dan ook wezen , hier spreekt Tessa. Mag ik mijn beste vriend terug?? ” zei ik met een zo overtuigend mogelijk gezicht. “Sorry mevrouw Tessa, ik vrees dat uw vriend voor ons op het ontbijt voor morgen staat” speelde Carlo mee. “Oh nee! En wat moet ik doen om hem terug te krijgen?” riep ik lacherig. “Nou…” zei Carlo “U moet uw armen en benen binnen boord houden en vooral niet lachen.” zei hij met een enorme grijns op zijn gezicht en hij begon me te kietelen. “Nou jullie hebben het gezellig zeg!” hoorde ik de stem van Brooke zeggen. Carlo stopte met me te kietelen en we gingen weer goed zitten. “Ja, sorry ik moest Carlo redden van buitenaardse wezens” zei ik. “Nou laat hem daar nog maar even, want ik moet jou even heel dringend spreken over… Nou ja je weet wel”zei Brooke haar gezicht stond nogal verdrietig. “Haha die Brooke die is verliefd. En nu moet ze werken voor die jongen” riep Carlo uit. Brooke haar gezicht kleurde rood tot achter haar oren. “Laat maar”zei ze. “Komaan Brooke vertel het ons!” riep Carlo, maar Brooke stond op en liep naar de slaapzaal. “Wat is er nu met haar?”vroeg hij. “Ach joh laat haar maar even.”zei ik en we gingen verder aan ons huiswerk.

Tijdens het eten verscheen Brooke niet aan tafel. “Dat is waarschijnlijk zo’n raar Brooke ding om haar verliefdheid onder controle te houden.” zei Carlo in de hoop dat ik me wat minder zorgen zou gaan maken. “Ga je vanavond mee naar de bieb om, aan dat opstel voor Banning te beginnen?” vroeg hij tussen een hap kip en rijst door. “Ja, moet dan maar…” antwoordde ik.
Die avond rond 7 uur liepen we samen naar de bibliotheek. Ik was nog naar de slaapzaal geweest maar daar was Brooke niet. Blijkbaar wilde ze niet dat ik,of iemand anders zich ermee bemoeide. In de bieb was het uitgestorven. Het was ook prachtig weer dus iedereen zat waarschijnlijk aan het meer of ergens anders buiten. Zelfs Madame Rommella was nergens te bekennen. “Het ziet ernaar uit dat we het rijk voor ons alleen hebben” riep Carlo uit. We gingen aan een tafeltje ergens achterin de bieb zitten. Ik begon te zoeken naar het boek dat we nodig hadden en Carlo deed hetzelfde. Toen we het boek gevonden hadden en ongeveer 10 zinnen op papier hadden, begon Carlo weer over Brooke. “Ik vind het zo raar, staat ze daar heel zielig voor ons en het volgende moment is ze heel boos omdat ik vraag wie het is.” zei Carlo. “Zoals je al had gezegd: Laat haar maar even. Als het dringend is weet ze me te vinden.” zei ik.
Het was iets voor 10 uur dat we klaar waren en het boek terug zetten en onze troep op ruimden. Ik deed mijn opstel, veer en inkt in mijn tas. “Tess…” begon Carlo twijfelend. “Ja” zei ik. Ik keek naar hem en zag dat hem iets dwars zat. “Ach laat ook maar het is onbelangrijk.”, zei hij. “Carlo, ik ken je nu al 7 jaar en ik zie echt wel aan je wanneer je iets belangrijks en wanneer je iets onbelangrijks wil zeggen en net wilde je iets belangrijks zeggen, dus gooi het er maar uit.” zei ik nieuwsgierig. “Nou…” begon hij twijfelend “Oke ik ga het gewoon zeggen. Ik loop hier al jaren mee en was altijd bang om het te zeggen, want nou ja…” “Carlo Carlo! Doe is even rustig” onderbrak ik hem. “Nou… Laat ook maar” riep hij en hij liep boos weg. Even stond ik verbaasd te kijken. Ik had hem nog nooit zo gezien. Snel liep ik achter hem aan. Hij zag het en stopte. “Als jij zegt wat je gisteravond wilde zeggen, zeg ik wat ik net wilde zeggen.” zei hij. Even twijfelde ik. “Oke” zei ik en hij glimlachte”Maar je moet me beloven dat wat je er ook van vind dat er niets veranderd met hoe jij over mij denkt” zei ik. “Is het zo erg?” vroeg hij lachend. Ik keek hem serieus aan. “Oke oke ik beloof het!” riep hij uit. “Oke… Pfff… Ik… Ik…” stamelde ik. Even wilde ik dat ik gewoon verdween. Of dat ik de tijd stil kon zetten om goed na te denken of dit wel een goede beslissing was. “Agh” scheeuwde ik “Ik ben al sinds de eerste keer dat ik je zag smoorverliefd op je. Zo nu heb ik het gezegd”. Ik keek naar de puntjes van mijn schoenen bang voor een reactie en sloot m’n ogen. Ik voelde een hand die m’n kin omhoog duwde en toen ik mijn ogen weer open deed kusten we. Het was precies zoals ik me had voorgesteld, precies zoals ik het al jaren had gedroomd. We stonden voor mijn gevoel daar al dagen, weken, maanden, jaren misschien wel eeuwen toen ik een gil hoorde. Ik keek op naar de deur en zag madame Rommella daar staan. “Dit is een bibliotheek! Geen romantisch oord! Nu wegwezen.” schreeuwde ze uit. Dat lieten we ons geen 2e keer zeggen. We pakten snel onze tassen en renden de bibliotheek uit. Toen we in het trappenhuis waren renden we snel naar een lokaal op de 7e verdieping. Even buitenadem keek ik waar we beland waren. Het was een lege kamer met niets meer dan alleen een bank erin. Het kwam me bekend voor maar ik kon het niet plaatsen.“Weet jij waar we zijn?” vroeg ik aan Carlo. Hij deed de deur open en keek waar we waren. “Ik denk… Dat we in de Kamer van Hoge nood zijn.” zei hij. “Iets anders kan ik niet bedenken.”. Mijn maag rommelde en ik knipperde met mijn ogen en ineens stond er een tafel met fruit voor de tafel. “Jep zeker weten de kamer van hoge nood.” zei Carlo. Ik pakte een paar druiven en at ze op ik keek weer even rond. Waarom kon ik me nou niet herinneren waar ik deze kamer eerder had gezien. “Tessa!” riep Carlo. Hij klopte met zijn hand op de bank, als teken dat ik moest gaan zitten. Ik liep langzaam naar de bank toe en ging zitten. “Ik wist niet hoe ik het moest zeggen, dus zeg ik het maar gewoon zoals het is.” zei Carlo. “Ik ben stapelverliefd op je en niets of niemand die dat ooit zou kunnen veranderen.”. We kusten en ineens wist ik het. Over deze kamer en dit moment had ik al het hele jaar gedroomd. “Dát wilde ik zojuist in de bibliotheek zeggen” zei hij. Ik ging lichtjes tegen hem aan leunen en hij drukte mij met zijn gespierde arm stevig tegen zich aan. Zo wilde ik wel eeuwig zitten, zonder zorgen, gewoon Carlo en ik. Maar dat zorgeloze leventje zou snel voorbij zijn.

Hoofdstuk 5

Carlo en ik hadden besloten om voor Brooke en dus voor iedereen, onze relatie nog even geheim te houden. Ze was al down en als haar 2 beste vrienden iets zouden hebben, zou ze zich ongelooflijk buiten gesloten voelen. Dat wist ik zeker. In ons 4e jaar hadden Carlo en ik beiden verkering gehad rond dezelfde tijd. Tuurlijk vond ik Carlo leuk dus lang duurde het niet maar ik kon wel aan haar merken dat ze blij was dat het uit was.
We hadden toch niet veel tijd om dingen samen te doen, want de leraren hadden bergen huiswerk opgegeven en we moesten ons plan om Roland terug te pakken tot in de kleinste details voorbereiden. Brooke wist er ondertussen ook van.
Het was ondertussen vrijdag en vanavond zouden we ons plan in werking zetten. Tijdens het avond eten ging ik naast Roland zitten. Carlo had me net een flacon liefdesdrank gegeven met mijn haar erin. “Zo, en waar heb ik dit bezoek aan te danken?” vroeg Roland. “Mag ik tegenwoordig niet meer gewoon ergens gaan zitten?” kaatste ik terug. Ik zag dat Carlo langs liep en hield de flacon met liefdesdrank stevig vast. “Hé Stekelhuis! Ik moest je nog even bedanken. Ik heb altijd al een maand willen nablijven voor Banning” zei Carlo en alle ogen, inclusief die van Roland, waren op Carlo gericht. Snel goot ik de flacon leeg in zijn pompoensap en stond ik op terwijl Carlo zijn vuisten balde. “Carlo, laat hem. Hij is het niet waard” zei ik terwijl ik Carlo met me mee trok en ik knipoogde naar hem. “Je heb mazzel Stekelhuis!” riep hij nog naar Roland. Eenmaal buiten het zicht van andere mensen begonnen we te lachen. “Is het gelukt?” vroeg Carlo. “Ja, wat denk je dan?” zei ik. Carlo lachte lief naar mij en we zoenden. We liepen snel naar een lokaal dat niet meer werd gebruikt. Hij ging op een stoel zitten en ik nestelde me bij hem op schoot. “Wanneer gaan we het Brooke vertellen? Heb je eigelijk al uitgevogeld wat er is?” vroeg Carlo aan mij. “Ik weet niet…” zei ik “Het liefst zo snel mogelijk ik kan niet tegen dat gelieg, maar ik wil niet dat ze zich nog rottiger voelt.En als ik er ook maar over begin reageert ze heel raar”. “Tja liefde doet rare dingen met je” zei Carlo “Ik bedoel kijk ons nou, weet je zeker dat je niet zo’n liefdesdrankje in MIJN pompoensap hebt gedaan?”. Hij gaf me een plagerig stompje in mijn zij en ik stond op. “Nou als je er zo over denkt is het misschien maar beter als we elkaar even niet meer zien” acteerde ik zo goed mogelijk. En blijkbaar werkte het want Carlo’s gezicht vertrok helemaal. “Nee, sorry! Ik bedoelde het niet zo het was maar een grapje.” Ik liep het lokaal uit en ging om het hoekje staan. ”Tessa!” riep hij. Zodra hij het lokaal uit kwam sprong ik op zijn rug en kreeg hem zover dat hij het lokaal weer in liep. “Wie is er hier een geweldige actrice?” vroeg ik terwijl hij ging zitten en ik hem begon te kietelen. “Jij!” riep hij uit. “Sorry ik hoor je niet zo goed…” zei ik terwijl ik doorging met hem te kietelen. “Tessa is een geweldige actrice” kon hij met moeite uitbrengen. Ik stopte met hem te kietelen en ging op hem zitten. “Oke en nu wil ik wel betaald worden, omdat ik je hiernaartoe heb gedragen…” zei hij “Dat word dan ongeveer 5 sikkels”. “Sorry, dat heb ik niet…” zei ik “Maar is dit ook goed?” vroeg ik en ik zoende hem. “Oh dat is nog veel beter” zei hij tussendoor.
We zoenden zeker 10 minuten lang tot ik een blik op Carlo’s horloge wierp. Half 7 al! “SHIT” schreeuwde ik. “We zouden Brooke om 6 uur in de leerlingenkamer zien” ik sprong snel van Carlo af. Samen sprintten we naar de leerlingenkamer. Brooke zat verdrietig naar het haardvuur te turen. “Brooke, sorry dat het zo lang duurde we…” zeiden Carlo en ik in koor. “we kwamen wat zwadderaars tegen in de gang die een eerste jaars Griffoendor aan het pesten waren.” verzon ik snel. Brooke’s gezicht klaarde op. “Oh, oke ik dacht al even dat jullie me lieten zitten.” zei ze. “Waarom zouden we je zomaar laten zitten?” vroeg ik verbaasd. Brooke haalde haar schouders op. “Maar goed is het gelukt?” vroeg ze. “Tuurlijk, met Tessa haar geweldige acteer kunsten en mijn woede die níét geacteerd was, kon dat gewoon niet mislukken” riep Carlo enthousiast.
Die avond gingen we vroeg naar bed maar ik kon weinig slaap krijgen. “Brooke?” fluisterde ik na een uur te klaar wakker te hebben gelegen. “Wat is er nou de laatste tijd?” probeerde ik voor de zoveelste keer. “En zeg niet dat er niets is, want ik zie gewoon aan je dat dat niet zo is.” “Hmm…” klonk het vanuit het andere bed. Blijkbaar sliep ze al of wilde ze gewoon weer geen antwoord geven. Ik draaide mijn hoofd een kwartslag naar mijn wekker en zag dat het nog maar kwart voor 11 was. Ik keek naar de boven kant van mijn geel met zwarte hemel bed. Over een uur zou ik Carlo weer zien. Met zijn mooie blauwe ogen en zijn warrige haar. Zo lag ik iets minder dan een half uur wakker. Om 10 over half 12 maakte ik Brooke wakker, kleedden we ons aan en liepen we richting het meer. “Maar wat als hij nou niet komt?” merkte Carlo op. “Dan duik ik weer in m’n bed”zei Brooke droogjes. Ineens hoopte ik dat hij niet zou komen en dat Carlo en ik nog ‘even zouden blijven wachten’. Eenmaal bij het meer gingen Carlo en Brooke op de wacht zitten in de bosjes. Waarom zat ik daar nou niet met hem in de bosjes? Dacht ik bij mezelf. Toen zag ik dat Brooke haar hoofd uit de bosjes stak als teken dat Roland eraan kwam. Ik trok precies volgens plan mijn shirt uit. “Tessa, maak dat je wegkomt voordat iemand je snapt” zei Roland. “Oh, geen leraar gewaarschuwd?” kaatste ik terug. “Als je met Kannewasser was wel. Waar is hij trouwens?” zei hij. “Gaat je niks aan. Ik dacht dat ik een… Hmm wat zei je ook al weer? Onuitstaanbaar verwend nest was” “Ben je niet! Ik vind je eigelijk best wel leuk.”Ik draaide me om en trok ook mijn broek uit en liep richting het water. “WACHT!” riep hij. “Ik ga met je mee. Straks worden die meermensen nog boos op je.” Ik glimlachte zwakjes, met kleren en al sprong hij in het water en ik bleef even staan. FLITS. Carlo had een foto gemaakt snel renden we met z’n drieën weg. We schoven de foto van Roland in het water, onder de deur van professor Banning door en klopten hard op de deur. Ik hoorde hem vloeken en we verscholen ons snel achter 3 harnassen. Ik zag dat hij de foto op pakte en weer naar binnen liep. We liepen met z’n drieën naar de leerlingenkamer. “Nou ik ga slapen hoor” zei Carlo. Brooke en in knikten en we liepen de trap op. “Weltrusten” zei ik.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.truepopstar.come2me.nl
Tanja_
1ste Jaars
Tanja_


Vrouw Aantal berichten : 137
Leeftijd : 29
Registration date : 21-05-08

[HP fanfic] Alway by my side Empty
BerichtOnderwerp: Re: [HP fanfic] Alway by my side   [HP fanfic] Alway by my side Emptywo 22 okt 2008, 12:10

Oke en hier 6 xD wat kan je hier weinig plaatsen of is het gewoon veel?

Hoofdstuk 6

Er vlogen dagen, nee weken voorbij, die allemaal waren gevuld met lessen, huiswerk, slapen en geheime afspraakjes met Carlo. Het was ondertussen eind oktober en nog steeds hadden we niks tegen Brooke gezegd.Ze was nog steeds even down, als die dag aan het begin van het schooljaar. Roland moest een week nablijven en had ons sindsdien niet meer lastig gevallen.
Ik sloeg mijn boek voor Geschiedenis van de toverkunst dicht. Brooke, Carlo en ik zaten met z’n drieën op de bank huiswerk te maken. Carlo en Brooke keken verbaast op. “Ik ben echt moe… Ik leer wel morgen ofzo…” Brooke rekte zich uit. “Ik ga denk ik ook maar slapen” zei ze. “Nou en dan blijf ik hier heel gezellig in mijn eentje zitten” zei Carlo en ik gaf hem een por in zijn zij. Hij gaapte. “Nou dan ga ik ook maar…”. Samen liepen we naar de slaapzalen en net voordat ik de meisjesslaapzalen binnen wilde lopen voelde ik dat een warme gespierde hand die van niemand anders dan van Carlo kon zijn een briefje in mijn hand duwde. Ik keek om en hij knipoogde naar mij.
Toen ik m’n bed zag voelde ik me nog vermoeider dan dat ik me net had gevoelen. Ik liet me op mijn bed vallen en staarde richting het niets. “Het is Carlo” zei Brooke. Ik keek verbaast op. “Huh?” “Ik ben heel erg verliefd op Carlo” zei Brooke. Er ging een ongelooflijke schok door mijn hele lichaam. Carlo? Brooke? Verliefd? Dat mocht niet! Dan zou ik haar nooit durven te vertellen dat ik en Carlo al meer dan een maand iets hadden. “Maar ik… Ik wil het niet!” zei ze. “We zijn een groep en hij vind mij toch niks. Tenminste niet om die manier.” Ik zag een traan over haar wang lopen, die ze snel weg veegde. Ik liep naar haar toe en knuffelde haar. “Het komt wel goed” fluisterde ik al vroeg ik mezelf stevig af of het wel goed zou komen. Brooke lachte zwakjes “Zie mij nou zitten. Verliefd op mijn beste vriend, een beetje jankend omdat ik onze vriendschap hierdoor verpest en en en…” stamelde ze. De tranen bleven maar stromen en ik wist niet wat ik moest doen om het ook maar een beetje te stoppen. “Moet ik Carlo anders halen?” stelde ik voor. “Nee! Nee!” riep ze, bijna bang. “Ga maar slapen.” zei Brooke “Laat mij maar, jij bent moe en ik zal me niet veel beter voelen of ik nou hier zit te huilen met jou of alleen.” “Weet je het zeker?” vroeg ik nog voor de zekerheid. “Ja, ja” zei ze. “Als jij ook gaat proberen wat te slapen” zei ik. Ze knikte zwakjes en trok haar pyjama aan. Ik deed het dekbed over haar lichaam heen en aaide over haar mooie blonde haar. Ze sloot haar ogen en ik liep naar mijn bed, trok mijn pyjama aan en ging liggen. Toen herinnerde ik me het briefje dat ik van Carlo had gehad. Ik pakte het briefje en las het.

2 uur beneden. Zorg dat Brooke het niet merkt.
x Carlo


Ik zag er voor het eerst tegenop om hem te zien. Hoe moest ik hem vertellen wat ik zojuist had gehoord. Of zou ik het hem wel vertellen? Als ik het hem vertelde zou hij het misschien uitmaken. Misschien zou hij Brooke ermee confronteren en dan haatte Brooke me voor altijd. Of als ik het niet zei zou ik tegen alle twee mijn vrienden liegen en als Carlo ontdekte dat ik dit wist zou hij het nogals uitmaken. Zo liep ik minstens een uur in mijn hoofd te bedenken wat er wel niet allemaal kon gebeuren als ik dit of dat deed. Toen ik naar mijn wekker keek zag ik dat het al 2 uur was. Ik stond op en trok een trui over mijn pyjama heen. Ik keek nog even richting Brooke haar bed maar zij sliep als een roosje. Toen ik naar beneden liep was Carlo er nog niet. Ik zat daar 5 minuten in mijn eentje, naar het haardvuur dat net weer opnieuw was aangestoken door de huiselfen van zweinstein. Toen Carlo naar beneden liep wist ik het ineens. Ik moest het hem gewoon vertellen. Hij merkte altijd wel dat er iets aan mij was dus ook dit zou hij niet over het hoofd zien. Ik keek nog eens goed naar hem. Hij zag er anders uit vanavond. Er hing een pluk haar voor zijn rechteroog wat hem heel sexy maakte. Waarom? Waarom moest hij er nou zo sexy uitzien precies op de nacht dat ik hem wilde vertellen dat mijn beste vriendin hem leuk vond? Hij bleef even voor mij staan. Ach who cares? Ik had nog genoeg tijd om het hem te vertellen. Ik trok aan zijn ochtendjas zodat hij dichterbij kwam en zoende hem. Het was de intiemste zoen die we ooit hadden gehad. Niets kon dit moment nog verpesten. Ik moest het gewoon nu zeggen. Hij ging op de bank zitten en ik ging bij hem op schoot zitten. “Carlo…” begon ik. “Ik… Brooke…”. “Ze heeft je verteld wat er is, is het niet?” zei Carlo alsof hij mijn gedachten kon lezen, met een grote, lieve glimlach op zijn gezicht. “Ze… vind je leuk…” zei ik nogal zachtjes. “Haha, heel grappig Tess. Nou wat heeft ze nu echt gezegd?”zei hij. “Ik maak geen grap! Ze was daarnet echt helemaal overstuur, zichzelf de schuld gevend dat ze onze vriendschap heeft verknoeid en dat soort dingen.” riep ik uit. Soms kon mijn eeuwige sarcasme ervoor zorgen dat mensen me niet geloofden. “Oke, ik geloof je.” zei Carlo poeslief en ik zag aan zijn ogen dat hij iets van plan was. Toen duwde hij mij om, ging op me liggen en zoende mij. We lagen nu lang uit op de bank. Iedereen die nu naar beneden kwam zou ons kunnen zien en aan Brooke vertellen dat wat hadden. Maar dat kon me even niks schelen. Ik had hem, ik had het hem verteld, hij geloofde me en alles was goed.
“Maar Carlo…” zei ik nog buitenadem van de zoenpartij van net “Ik denk dat het beter is als we wat minder afspreken.”. “Kom op Tessa! Dit meen je toch niet serieus? Als we Brooke het hele verhaal vertellen weet ik zeker dat ze blij voor ons kan zijn”. “Ik ben bloed serieus” zei ik en zijn gezicht stond ineens heel verdrietig. “Ik word gewoon zo gek van dat gelieg de hele tijd.” – “Ja maar jij wilt het haar ook niet vertellen” zei Carlo “Oke ik liever ook nog even niet en zeker niet na wat je me net had verteld, maar je doet net alsof ze ons al vijftig keer zowat heeft betrapt.” Ik kon er echt niks meer tegen in brengen. Ik knuffelde hem. “Oke je hebt gelijk” gaf ik toe. Het voelde zo goed om voor het warme haardvuur in de armen van Carlo daar te staan. Na een paar minuten, maakte die knuffel plaats voor een zoen. “Jij ongelooflijke trut” hoorde ik ergens ver weg. Carlo liet mij los en ik keek naar de trap. En precies in het midden stond Brooke. “Brooke…”begon ik maar ze liet me mijn zin niet afmaken. “Het is zeker niet wat ik denk?”. De tranen stroomden over haar wangen en even wist ik niks te zeggen. Boos draaide ze zich om en rende terug naar de slaapzaal.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.truepopstar.come2me.nl
Darlene
Admin
Darlene


Vrouw Aantal berichten : 132
Leeftijd : 33
Woonplaats : Naast de buurtjes
Registration date : 15-05-08

[HP fanfic] Alway by my side Empty
BerichtOnderwerp: Re: [HP fanfic] Alway by my side   [HP fanfic] Alway by my side Emptyza 25 okt 2008, 19:16

Leuk verhaal Tanja. Smile
Terug naar boven Ga naar beneden
https://harrypotterforum.actieforum.com
Tanja_
1ste Jaars
Tanja_


Vrouw Aantal berichten : 137
Leeftijd : 29
Registration date : 21-05-08

[HP fanfic] Alway by my side Empty
BerichtOnderwerp: Re: [HP fanfic] Alway by my side   [HP fanfic] Alway by my side Emptywo 26 nov 2008, 19:04

Hoofdstuk 7

“Brooke!” riep ik haar nog na, maar ik wist dat het geen zin had. De tranen stroomde ondertussen ook over mijn wangen. Ik wist niet hoelang ik hier al stond. Hoe kon ik ook zo stom zijn? dacht ik bij mezelf. Waarom moet ik nou op Carlo verliefd zijn? Of eigelijk: Waarom moest ik nou op Carlo verliefd zijn terwijl ik wist dat Brooke hem ook leuk vond? Ik voelde een warme hand op mijn schouder en schrok, even vergeten dat Carlo er ook nog was. Zelfs in zijn ogen bespeurde ik wat tranen, maar hij deed hevig zijn best om het niet te laten merken.
“Sorry Tessa”, fluisterde hij zachtjes. “Maar misschien is het toch beter als we…”
Deed hij nou echt wat ik dacht dat hij deed? Maakte hij het nou uit?
“Laat ook maar” riep ik en ik rende naar de uitgang van de leerlingen kamer. 10 Minuten voor dit alles had ik het een goed plan gevonden om het uit te maken, maar nu… Het kon me niks schelen als ik gesnapt werd.
“Tessa!” hoorde ik Carlo nog achter mij schreeuwen, maar het kon me niks schelen. Niks kon me eigelijk nog schelen. Ik was in een klap alle twee mijn beste vrienden verloren. Ik keek om me heen waar ik was en rende snel het lokaal naast mij in. Ik ging op een stoeltje zitten en liet mijn tranen gaan. Mijn schouders schokten en er leek geen einde te komen aan de eindeloze hoeveelheid tranen die uit mijn ogen kwamen.

“Mevrouw Lierood?” zei een stem. Ik voelde een kleine hand op mijn schouder. “Mevrouw Lierood!” Ik hield mijn ogen nog steeds stijf op elkaar.
“Tessa” zei een andere stem. Vaag herkende ik deze.
“Wat is er met haar?” vroeg de stem.
“Volgens mij slaapt ze gewoon.” antwoordde de andere stem. Nog steeds had ik geen zin om mijn ogen open te doen.
“Je kan denk ik beter naar je les gaan.”
“Nee ik wil bij haar blijven!” zei de andere stem weer. Waar kende ik deze stem toch van? Ineens voelde ik niks meer onder mij. Net alsof ik zweefde. Paniek vloog door mijn hoofd. Ging ik dood? Kon dat? Dood gaan van verdriet? Duizende vragen schoten door mijn hoofd. Gelukkig voelde ik al een paar minuten later een zacht matras onder mijn lichaam. “Ik weet niet precies wat er met haar is…” zei de stem “maar houd haar maar even hier totdat ze wakker word.”
“Is goed” zei een nieuwe stem. Ik voelde dat er een deken over mij heen werd gelegd en al snel was ik weer in dromenland.
Toen ik mijn ogen weer open deed hoopte ik gewoon de bovenkant van mijn geel met zwarte hemelbed te zien. Dat alles gewoon een ongelooflijk nare droom was geweest. Dat Brooke niet had gezegd dat ze Carlo leuk vond en dat Carlo en ik nog steeds bij elkaar waren. Maar het was alles behalve dat. Ik zag de bovenkant van een wit plafond die ik steeds beter leerde kennen. De ziekenzaal was voor mij de meest verschrikkelijke plek om wakker te worden. Toen ik om me heen keek zag ik geen Brooke en geen Carlo. Alles wees er dus op dat het dus géén nare droom was geweest maar niks meer dan de werkelijkheid. Toen ik uit het raam keek zag ik dat de zon alweer ondergegaan was.

Sorry niet zo'n heel groot stuk maar m'n inspiratie was op
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.truepopstar.come2me.nl
Darlene
Admin
Darlene


Vrouw Aantal berichten : 132
Leeftijd : 33
Woonplaats : Naast de buurtjes
Registration date : 15-05-08

[HP fanfic] Alway by my side Empty
BerichtOnderwerp: Re: [HP fanfic] Alway by my side   [HP fanfic] Alway by my side Emptywo 26 nov 2008, 20:45

Leuk ik had dit geloof ik al gelezen op t-o.nl
Terug naar boven Ga naar beneden
https://harrypotterforum.actieforum.com
Tanja_
1ste Jaars
Tanja_


Vrouw Aantal berichten : 137
Leeftijd : 29
Registration date : 21-05-08

[HP fanfic] Alway by my side Empty
BerichtOnderwerp: Re: [HP fanfic] Alway by my side   [HP fanfic] Alway by my side Emptydi 09 dec 2008, 16:43

Klopt Smile

Edit: Madame Pleister kwam uit haar kantoortje en zag dat ik weer wakker was.
“Hallo, schone slaapster” zei de vrouw “weet je nog wat er is gebeurt?”
“In slaap gevallen in een lokaal of zo.” mompelde ik. “Hoe laat is het?”
“Het is alweer half 11. Ga maar slapen. Morgen kan je gewoon weer naar de lessen.”
Yeah, groot feest Brooke heeft iedereen waarschijnlijk alles al verteld en Carlo natuurlijk ook. Pfff zeker weten dat iedereen me morgen negeerd, dacht ik bij mezelf.

Toen ik die ochtend door de deur van de grote zaal liep keek de hele Huffelpuf tafel naar mij. Shit, ze hadden het dus echt verteld. Mijn ogen zochten naar Brooke maar alles wat ik van haar kreeg was een vuile blik. Veel mensen begonnen te fluisteren, dus ik wist meteen al waar ik niet moest gaan zitten. Daar zat Carlo, hij tuurde afwezig naar zijn pompoensap. Even dacht ik erover om naast hem te gaan zitten, zoals ik elke ochtend deed, maar ik besloot dat het beter was als ik dat niet deed. Na gister – of eergister, shit hoeveel dagen had ik wel niet geslapen? - wilde hij me zeker nooit meer zien. Ik ging helemaal aan het begin van de tafel zitten waar wat 3e of 4e jaars zaten. De lessen gingen snel voorbij, maar ik had geen idee waar ze allemaal over gingen. Ik was zowat bij de helft van mijn lessen ergens anders gaan zitten, omdat ik zowat overal naast Carlo zat. Zo gingen er een paar weken voorbij zonder dat ik eigelijk leefde. Ik leefde wel hoor, maar ik heb me nog nooit zo levenloos gevoeld.

Na toverdranken mijn laatste les – goddank – liep ik afwezig en alleen naar de leerlingen kamer. Was dit wel mijn leven? Werd ik gek of zo? Ik kon me geen leven voor stellen zonder Carlo en Brooke. Ik kende ze al mijn hele leven lang en ik was mijn hele leven lang al bevriend met ze en… Stop Tessa je maakt jezelf zo nog eens echt gek, zei ik streng tegen mezelf. “Tessa?” zei de stem die ik maar al te goed kende. Ik draaide me om en zag Carlo. “Ik…” maar ik liet hem zijn zin niet afmaken.
“Ach rot toch een eind op Carlo” schreeuwde ik fel naar hem. Hij wilde zijn mond weer open doen om wat te zeggen, maar ik was hem voor. “Ga nou niet zo zielig hier lopen kijken!” riep ik en ik pakte me toverstok. Hij schrok van mijn reactie.
“Kom op Tess, doe nou even normaal! Ik ben het maar hoor Carlo!” zei hij. Zijn hand schoot snel naar zijn zak en voor ik het wist stond hij ook met zijn toverstok op mij gericht. “Je doet nu echt die toverstok weg Tess, je weet dat we dit geen van beiden willen.”
“Oh jij weet helemaal niet wat ik wel of niet wil!”
“Tessa, alsjeblieft ik ben degene die je het langste kent van iedereen hier op school, dus ga hier nu niet dom lopen doen en doe je stok weg!”
Waarom kon hij me nou niet gewoon met rust laten? Ik probeerde gewoon door te gaan – voor zover dat kon – met mijn leven zonder hem en nu doet hij dit. En waarom die toverstok? Waarom stond ik hier eigelijk met mijn toverstok?

Waarom doet ze dit nou? Is het nou zo moeilijk om gewoon even naar mij te luisteren? Ik wil haar echt niet vervloeken of zo, maar ze werd zo pissig toen ik haar laatst wilde zeggen dat we misschien bete was onze relatie niet meer geheim houden. Ik ken haar zo gewoon niet meer!

Ik ben hier klaar mee, dacht ik bij mezelf en ik draaide me en rende snel weg. Ik voelde de tranen prikken en bleef door rennen. Voor ik het wist was ik buiten en rende ik richting het verboden bos.
“TESSA LUISTER NOU GEWOON EVEN NAAR ME!” schreeuwde Carlo achter me, maar ik bleef door rennen. Ik kon er gewoon even niet meer tegen. Ik was nu al in het bos en zigzagde tussen de bomen door.
“TESSA!” klonk het nog een keer wanhopig achter mij. Waarom bleef hij in vredesnaam achter me aan rennen? “Tess” klonk het nog een keer maar nu veel dichterbij. Zo rende ik nog iets van 5 minuten tot ik 2 sterke armen om me heen voelde. Ik stribbelde tegen, in een poging om Carlo’s armen van me af te krijgen.
“Tessa” hijgde Carlo achter mij. Ik voelde een harde klap op mijn hoofd en toen werd alles zwart.

“Nee!!!” schreeuwde ik, toen de centaur Tessa een klap gaf met een stok. Ik voelde warme tranen over mijn wangen rollen.
“Laat haar los!!!” schreeuwde ik en ik sprong op de rug van het wezen, maar het was een nutteloze poging. Al snel lag ik op de grond en hief de centaur de stok op en gaf ook mij een klap die ervoor zorgde dat ook ik buiten bewust zijn raakte.


Au wat doet mijn hoofd zeer. Ik opende mijn ogen maar ik zag zowat niks alleen wat vage schimmen van langwerpige dingen. Waar ben ik? Wat doe ik hier? Ik probeerde om me te herinneren wat er was gebeurd.
Mijn ogen waren ondertussen wat meer gewend aan het donker en ik keek nu ook naast me. Daar lag Carlo. Hij had een grote bult op zijn voorhoofd en ik strekte mijn vingers uit naar mijn voorhoofd waar ik ook een grote bult voelde. Ik keek weer naar Carlo, jee wat zag hij eruit. Zijn kleren waren gescheurd, zijn haar zat nog warriger dan normaal, overal zaten takjes en bladeren en zijn broek was gescheurd, waardoor een grote wond zichtbaar was. Denk Tessa, denk! Wat is er gebeurd? We ruzieden op de gang, dat was het… Maar daarna? We hebben toch niet gevochten? Wat als het mijn schuld is? Niks wat als het mijn schuld is, het is mijn schuld! Alweer vonden de tranen heel snel hun weg over mijn gezicht. Damn waarom huilde ik eigelijk zo vaak de laatste tijd, vroeg ik mezelf pissig af. Ik ging voorzichtig zitten, terwijl mijn hoofd nog harder begon te kloppen.
“Au, m’n hoofd” kreunde Carlo naast me.
“Oh, Carlo het spijt me zo! Het is allemaal mijn schuld! En nu komen we hier niet uit en dan gaan we dood en – en – en – en…” brabbelde ik.
“Ho, ho, Tess! Het is niet jouw schuld! Als het iemand zijn schuld is dan is het de mijne.” probeerde hij me gerust te stellen en hij ging ook langzaam zitten. “Echt wel als ik niet zo’n stom wicht was geweest om met jou te zoenen terwijl ik wist dat Brooke je leuk vond en dan had ze ons niet gesnapt en dan had jij het nooit willen uitmaken en dan hadden we niet ruzie lopen maken en dan had jij hier nu niet liggen dood bloeden” zei ik in een adem. Ik begon nog erger te huilen. Had ik dat echt allemaal gezegd? Leuk, nu vind hij me ook nog eens een wanhopig mens. Carlo wierp snel even een blik op zijn bloedende knie en keek toen weer naar mij.
“Ten eerste, het is NIET en ik herhaal NIET jouw schuld.” zei Carlo,
“Welles” zei ik koppig, hij keek me streng aan en ik keek snel naar de grond.
“En ten tweede, heb ik het nooit uit willen maken.”
“Welle… He?”
“Ik wilde het nooit uitmaken.”
“Maar je zei..”
“Ik wílde zeggen dat we misschien beter gewoon niet meer zo geheim konden doen, alleen jij bent altijd zo koppig om mij nooit uit te laten praten. Tessa ik ben nog steeds hartstikke verliefd op je” zei hij met een verlegen glimlachje.
Even wist ik niet wat ik moest zeggen en ik kon het allemaal moeilijk bevatten. Het ene moment wilde hij niks meer met me te maken hebben – tenminste dat dacht ik – en het andere moment is hij nog steeds verliefd op me. Ik wierp snel een blik op hem en zag dat hij naar de grond staarde. Ik wachtte, ik weet niet zeker of het 2 of 5 minuten waren, maar toen voelde ik 2 zachte lippen op die van mij, waar vervolgens snel twee sterke armen om mijn middel bij kwamen. Ik weet niet of het deze momenten waren of gewoon zijn aanwezigheid die ik zo had gemist, maar ik wist 100% zeker dat hij er zeker in voorkwam.
“AAGR!” riep Carlo uit. Ik keek verschrikt naar zijn handen die richting zijn schouder schoten. Maar dat was nog niet het ergste.. Want uit zijn schouder puilde een pijl, die van de centaur op de heuvel afkomstig was. Hij keek even tevreden naar wat hij had aangericht en draaide zich toen om en galoppeerde dieper het bos in.

Hoofdstuk 8

Ik wist niet wat ik moest doen. Als er iets gebeurde met toverstokken had ik meteen geweten wat ik moest doen, maar van dit… zoiets niet magisch… daarvan had ik nooit geweten wat ik moest doen.
“Carlo?” zei ik zachtjes, met veel twijfel in mijn stem.
“Trek… eruit” piepte hij zachtjes.
Ik strekte voorzichtig mijn handen uit naar de pijl en trok er zachtjes aan, maar de pijl kwam geen millimeter van zijn plek.
“Het lukt niet!” riep ik in paniek. “Carlo, we moeten naar het kasteel!”
Ik sloeg zijn arm om mijn schouder en probeerde zijn lichaam op te tillen, wat even duurde. Langzaam hinkte we naar het kasteel. Eenmaal door de grote deuren hoopte ik – voor het eerst in mijn leven – dat Vilder daar zou staan. Nee, een leraar, Vilder is natuurlijk een Snul.

Verdomme geen leraar! Waarom kunnen ze nooit ergens zijn op de momenten dat ik ze nodig heb. AU! Met de pijl nog steeds uit mijn schouderblad stekend probeerde ik samen met Tessa naar het trappenhuis te komen. “Verdomme” mompelde Tessa. Ik zag een traan langzaam zijn weg vinden over haar wang. Ineens voelde ik overal pijn en zakte ik langzaam op de grond. “Carlo!” hoorde ik en toen voelde ik niks meer.

“Carlo! Carlo? CARLO ZEG VERDOMME IETS!” maar wat ik ook zei zijn ogen bleven stijf dicht. Toen trokken een paar ijskoude handen mij weg bij Carlo. Ik was nog nooit zo blij geweest om Severus Sneep te zien. Hij wierp snel een blik op Carlo maar zodra hij de pijl zag liet hij hem vliegen doormiddel van Wingardium Leviosa en rende de vele trappen van het trappenhuis op richting de ziekenzaal. Nog even verward van wat er zojuist gebeurd was stond ik onhandig op en rende achter hem aan.

“Mevrouw Lierood u kunt beter buiten wachten.” zei Sneep terwijl hij als een hondje achter Madame Pleister aan liep.
“Ik wil bij hem blijven!” protesteerde ik.
“Meisje, wil je alsjeblieft professor Perkamentus halen?” vroeg madame Pleister snel.
“Ja, maar..”
“Doe het nou maar gewoon! Je weet nog waar het is he? Het wachtwoord is Zuurstokken” snauwde Sneep naar me. Ik knikte en draaide me met heel veel tegenzin draaide ik om en rende naar het kantoor.
“Zuurstokken” hijgde ik buitenadem en de waterspuwer maakte plaats voor een lange trap. Ik rende zo snel als ik kon de trap op en stormde het kantoor binnen.
“Carlo… Aangevallen…Centaurs… Ziekenzaal… Sneep… Nu…” kon ik met moeite uitbrengen. Toch zag ik aan Perkamentus zijn gezicht dat hij begreep waar ik het over had en stond hij snel op.
Ik volgde hem naar de ziekenzaal tot hij de deuren voor mij neus dicht deed. Ik probeerde ze nog open te doen maar ze gaven niet mee. Huilend zakte ik neer op de grond en zat ik daar secondes, minuten, uren tot de vermoeidheid me overwon en ik voor de deuren van de ziekenzaal in slaap viel.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.truepopstar.come2me.nl
Darlene
Admin
Darlene


Vrouw Aantal berichten : 132
Leeftijd : 33
Woonplaats : Naast de buurtjes
Registration date : 15-05-08

[HP fanfic] Alway by my side Empty
BerichtOnderwerp: Re: [HP fanfic] Alway by my side   [HP fanfic] Alway by my side Emptyzo 04 jan 2009, 19:15

Ik heb alles even bij gelezen. Verder! Very Happy
Terug naar boven Ga naar beneden
https://harrypotterforum.actieforum.com
Tanja_
1ste Jaars
Tanja_


Vrouw Aantal berichten : 137
Leeftijd : 29
Registration date : 21-05-08

[HP fanfic] Alway by my side Empty
BerichtOnderwerp: Re: [HP fanfic] Alway by my side   [HP fanfic] Alway by my side Emptyzo 08 feb 2009, 17:13

Ik heb Carlo in Justin veranderd(alleen geen zin om alles weer te veranderen enzo dus in het begin staat Carlo en vanaf nu Justin xD), omdat het verhaal toch eigelijk heel anders loopt dan dat ik eerst had gedacht. Naja just read xD.

“Waarom mag ik niet gewoon bij hem!” schreeuwde een stem uit het niets. Ik schrok wakker en keek een beetje verward op. Felle zonnestralen van een pas opgekomen zon schenen in mijn ogen. Ik keek snel opzij waar ik vaag 2 omtrekken van 2 mensen kon herkennen.
“Niemand mag bij hem en nu wegwezen!” riep de stem van Severus Sneep terug. Mijn ogen begonnen te wennen aan het licht en toen zag ik Brooke boos tegenover onze leraar toverdranken staan. Ik kroop langzaam overeind en toen merkten de twee mij op.
“Ben je hier de hele nacht gebleven?” zei Sneep verbaasd tegen mij.
“Ja” zei ik met mijn krakende ochtend stem.
“Ik wil gewoon bij hem klaar!”zei Brooke zodat ze weer alle aandacht op zich had en ze duwde tegen Sneep aan maar die bleef gewoon op zijn plek staan.
“Zeg dan op z’n minst wat er met hem is!” snikte ze. Even leek ik een vleugje medelijden op zijn gezicht te bespeuren.
“Er mag niemand bij meneer Kamers! Zou dat niet genoeg moeten zeggen” schreeuwde Sneep zowat. Nu begon ze te huilen en mijn ‘beste vriendin reflexen’ begonnen te werken. Ik stond op en sloeg mijn armen om haar heen. Even was ze onze ruzie vergeten en huilde bij mij uit zoals ze al jaren had gedaan.
“SEVERUS!” schreeuwde professor Perkamentus vanuit de ziekenzaal. We keken allebei verschrikt op en konden nog net een glimp opvangen van het vette zwarte haar van Sneep. Ook ik begon nu hevig te huilen. Daar stonden we dan. Twee meiden, beste vriendinnen –alleen dan even met ruzie- samen huilend om de jongen waar we allebei zo ongelooflijk veel om geven.
“Het s-s-spijt m-me” stotterde ik.
“He-he-he-het maakt n-n-niks uit” en die woorden brachten weer een beetje hoop in mijn leven.

De hele dag zaten Brooke en ik voor de deuren van de ziekenzaal. Maar niemand ging erin en niemand kwam er uit. Niemand kwam vertellen wat er aan de hand was, of Justin nog wel leefde. Af en toe kwam er een leerling, maar die werd weg gestuurd door Sneep. Eigelijk hadden we les, maar we waren beide koppig genoeg om op de grond te blijven zitten.
“Tess…” mompelde Brooke naast mij.
“Hmm??”
“Hoelang… Ik bedoel… Sinds wanneer vind je hem nou ja… leuk?” Ik wilde niet nog eens liegen. Maar wat moest ik dan zeggen? Sinds ons eerste jaar, maar ik wilde het je niet vertellen. Even leken er een soort van Engeltje en Duiveltje op mijn schouder te verschijnen.
Je moet het zeggen.
Nee niet! Dan raakt ze alleen maar gekwetst.
Maar anders lieg je weer tegen je beste vriendin.
Je kan de waarheid toch ook een beetje verbuigen.
Tessa zeg het.
Tessa lieg.
Zeg het.
Lieg.
ZEG HET!
NEE LIEG!
“1e jaar” mompelde ik zachtjes…
“Oh… Waarom…”
“Ik durfde het niet… Precies om dezelfde reden als jij.” Ik kneep mijn ogen dicht, zodat ik niet nog eens die pijn in haar ogen hoefde te zien. Maar in plaats daarvan voelde ik dat ze haar armen om me heen sloeg en ik wierp me ook in haar omhelzing.
“Dank je” zei ze zachtjes.
“Dus is alles weer goed?” vroeg ik voorzichtig
“Alleen als je beloofd voortaan alles tegen me te zeggen. Maakt niet uit hoe gestoord het ook is” Ze liet me los en keek naar me.
“Alleen als jij hetzelfde doet” We moesten allebei lachen en knuffelden elkaar weer.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.truepopstar.come2me.nl
Gesponsorde inhoud





[HP fanfic] Alway by my side Empty
BerichtOnderwerp: Re: [HP fanfic] Alway by my side   [HP fanfic] Alway by my side Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
[HP fanfic] Alway by my side
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Hpforum :: Algemeen :: Schrijfsels-
Ga naar: